İnsan, kendisi gibi âcizden bir şey isteyemez. Yalnız cahil olduğu için ister. İmanı zayıf olduğu için bu yolu tutar. Marifeti yoktur, yakîn derecesine varmış imanı yoktur.
Sabrı yok denecek kadar az olduğu için bu yola düşmüştür. Dilencilik huyunu bırakan insanda şu yüksek vasıflar mevcuttur: * Allah’ın, kendi halini bildiğine inanır. * İlm-i İlahî’nin her şeyi kuşatmış olduğuna yakîni vardır. * Her an iman yolunda ilerleme kaydeder. * Yaratanını hiçbir zaman unutmaz, her an onu tefekkür etmekten hoşlanır. İşte bu hallerde o, kimseden bir şey istemeğe ve rastgele herkese dert yanmağa utanır. Ve daima huzurla: “Beni benden daha iyi bilen var” der ve günlerini böyle geçirir...
