Kur’an-ı Kerim’de iman ehlinin özelliklerinden biri anlatılırken, “Onlar, Allah’ı ayakta iken, oturarak ve yanlarına yaslanmış olarak zikreden kimselerdir” (Al-i İmrân, 191) ve “Ticaret ve alışveriş onları Allah’ı anmaktan alıkoymaz” (Nûr 24/37) buyrulmaktadır.
İnsanlara Kur’an-ı Kerim’i getiren Hz. Peygamber (s.a.s)’in bizzat kendisi bu niteliklere en çok sahip olan insandı.
Hz. Aişe (r.anhâ) şöyle demiştir: “Hz. Peygamber (s.a.s) her an ve her saniye Allah’ı zikretmekle meşgul olurdu.”
Rebîa b. Ka’b el-Eslemî (r.a) şöyle demiştir: “Geceleyin, Hz. Peygamber (s.a.s)’in tesbih ve tehlil seslerini dinleye dinleye yorulurdum da uyku bastırırdı.”(1)
Otururken kalkarken, yürürken dolaşırken, yerken içerken, uyurken uyanıkken, abdest alırken, elbise giyerken, bineğe binerken, yola çıkarken, geri dönerken, eve girerken, mescide adım atarken kısacası her hal ve durumda kalbi ve dili Allah’ı zikretmekle meşgul olurdu. Böyle olduğu içindir ki hadislerde çeşitli zaman ve durumlara ait yaptığı pek çok dua nakledilmiştir. Hayatının sonuna doğru, içinde hamdetmesi ve tesbih etmesi bildirilen Nasr sûresi nazil olduktan sonra mü’minlerin annelerinin anlattığına göre; her zaman ve her durumda mübarek ağzından tesbih ve tehlil eksik olmazdı.(2)
İbn-i Ömer (r.a) der ki: “Hz. Peygamber (s.a.s) çoğu kez şu duayı kısa aralıklarla sürekli okurdu: ‘Ey Rabbim! Beni bağışla ve tevbemi kabul et, çünkü Sen tevbeleri en çok kabul eden bağışlayıcısın!’ Hz. Peygamber (s.a.s)’in her oturuşunda yüzer kere bu duayı okuduğunu saptadık.(3)
Yol ve seferin güvensiz anlarında da Hz. Peygamber (s.a.s), Allah’ı zikretmekten uzak olmazdı. Bineğin üzerinde oturmuş vaziyette nafile namaz kılardı ve yüzünün kıbleye dönük olup olmadığına aldırış etmezdi. Bineği ne tarafa giderse, yüzü o tarafa olmak üzere namaza dururdu.”(4)
“Siz ne tarafa dönerseniz dönünüz, Allah’ın yüzü o taraftadır.” (Bakara 2/115) (5)
