Cabir (r.a) şöyle dedi: Rasûlullah (s.a.s) bir hurma kütüğünün üzerinde hutbe okurdu. Ensardan bir kadın:
-Ya Rasûlallah! Benim marangoz bir kölem var. Ona senin için, üzerinde hutbe okuyacağın bir minber yaptırsam olmaz mı? dedi. Rasûlullah da:
- Olur, buyurdu.
Rasûlullâh için minber yapıldı. Cuma günü olunca, o minberin üzerinde hutbe okumağa başladı.
Daha önce üzerinde durduğu kütük bebek gibi inlemeye başladı. Bunun üzerine Rasûlullâh (s.a.s):
“Bu, yanında yapılan zikri dinlemekten uzak kaldığı için ağladı” dedi.(1)
Enes (r.a) anlatmıştır:
Rasûlullâh (s.a.s) cuma günü, sırtını dayadığı bir kütüğün yanında hutbe okurdu. Cemaat çoğalınca:
“Bana bir minber yapın” dedi.
Rasûlullâh (s.a.s) için iki basamaklı bir minber yapıldı. Rasûlullâh hutbe okumak üzere minberin üzerine çıkınca, kütük Rasûlullâh’a (s.a.s) olan özleminden dolayı ağladı.
Ben mescitteyken, kütüğün özlem duyarak inleyip ağladığını duydum. Rasûlullâh (s.a.s) minberden ininceye kadar durmadan ağladı. İnip kütüğü okşadıktan sonra sustu.
Hasan-ı Basrî (k.s) bu hadisi anlattığında ağlamış ve şöyle demiştir:
“Allah’ın kulları! Aziz ve Celil olan Allah’ın yanındaki derecesinden dolayı kütük, Rasûlullah’a (s.a.s) özlem duyarak ağlayıp inlediğine göre, siz onunla karşılaşıp buluşmak için özlem duymaya daha çok hak sahibisiniz.”(2)
İbn Ömer (r.a) anlatmıştır:
Rasûlullah (s.a.s) bir hurma kütüğüne dayanarak hutbe okudu. Minber edindikten sonra hurma kütüğüne dayanmaktan vazgeçti. Hurma kütüğü ağladı. Peygamber (s.a.s) gelip ona elini sürdü.(3)
