Muridan
Hz. Peygambere Bağlılık

Hz. Peygambere Bağlılık

Zeyd b. Hârise (r.a.), annesiyle, akrabasını ziyarete gider­ken Benû Kays’tan bir süvari tarafından esir alınıp Mekke’ye getiri­lerek Ukaz Panayırı’nda satılmıştı.

 

 

Yani aslen hür olduğu halde câ­hiliye devrindeki eşkıya saldırılarından birine maruz kalarak, zorla köleleştirilmiştir. Bu sırada henüz 7-8 yaşında idi.[1]

Hz. Hatice’nin kardeşioğlu Hakim b. Hizam, Zeyd’i satın alarak Hz. Hatice’ye hediye etmiş, o da Hz. Muhammed (s.a.v.)’in hizmetine vermişti.

Babası da Zeyd’i aramaya koyulmuştu; Mekke’ye, Medine’ye, Şam’a ve daha başka şehirlere kim gidiyorsa araştırıp soruşturmalarını rica ediyordu. Nihayet Benû Kelb’ten biri, Mekke seyahati sıra­sında Kâbe avlusunda Zeyd’i görüp tanımış, döner dönmez babasına haber vermişti.

Zeyd’in babası -yanında oğluna bedel verilmek üzere bir genç ol­duğu halde- yola koyulmuş ve Mekke’ye ulaşmıştı. Zeyd’in babası, Peygamberimizden Zeyd’i istedi, karşılığında O’nun hizmetlerini de­vam ettirecek bir genci de orada bırakacaktı. Hz. Peygamber (s.a.v.), bir babasına bir de Zeyd’e baktı ve “Ey Zeyd! İşte baban karşında duruyor. Onunla evine dönmekte veya burada kalmakta serbestsin, karar senin!” dedi.

Orada bulunanlar tabii olarak Zeyd’in, baba ocağına dönmeyi isteyeceğini sanıyorlardı. Zahiren bakıldığında böyle sanmakta haklı idiler. Ne var ki, Zeyd, doğumuna sebep olan bir babanın ocağına dönmekle, güzel ahlâk ve faziletin müşahhas örneği olan Hz. Mu­hammed (s.a.v.)’in çevresinde yer almak arasında bir tercih yapa­caktı. Zeyd’in babası, bu tercihte O’nun neye ağırlık vereceğini farkedecek durumda değildi. Nitekim Zeyd Hazretleri, Resûl-i Ekrem’in yanında kalacağını, O’nun çevresinde bulunmaktan mutluluk duya­cağını, O’na hizmetle şeref kazanacağını söylüyordu.

Babası buna bir hayli şaşırdı, kafasını çelebilmek için “Miras­tan mahrum edeceğini; hürriyeti değil köleliği, yakınlarını değil baş­kasını tercih etmenin doğru olmadığını...” hatırlattı. Ama bu da so­nucu değiştirmedi. Bunun üzerine Resûlullâh, Zeyd’i bir taş üstüne -yüksekçe bir yere- çıkararak: “Ey burada bulunanlar! Şahit olunuz ki, Zeyd, benim oğlumdur. O, bana varis olacaktır, ben de ona!” de­miş, Zeyd’in babası ve amcası, bundan çok hoşnut olmuşlar ve mem­leketlerine dönmüşlerdir.[2]

 

[1] İbn Hişâm, es-Sîretü’n-Nebeviyye, I, 265; İbn Sa’d, Tabakât, III, 40 vd.; İbn Hacer el-Askalânî, el-İsâbe fî Temyizi’s-Sahâbe, I, 563; Sahîh-i Buhârî Tecrîd-i Sarîh Tercemesi, IV, 422.
[2] Bk. İbn Hacer, el-İsâbe, I, 563 vd.

 

 

 

Top