Dıhyetü'l-Kelbî, iman etmeden önce zengin bir Arap melikiydi. Peygamber Efendimiz, onun müslüman olmasını arzu ediyordu.
Dıhye, Mescid-i Nebevi'ye girdi. Peygamber Efendimiz, mübarek omuzlarındaki elbisesini yere serdiler. Oraya oturmasını işaret buyurdular. Resul-i Ekrem Efendimizin bu keremini gören Dıhye’nin gözlerinden yaşlar boşandı. Hürmetle, saygı ile “Eşhedü ellâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühu ve Resûlüh” diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Peygamber Efendimiz aleyhisselam sordu:
- Ya Resulallah! Ben çok büyük günahlar işledim. Bu günahlarımın kefareti nedir? Malımın, mülkümün sadaka olarak verilmesi mi, yoksa öldürülmem mi gerekiyor?
- Ey Dıhye, nedir günahın?
- Ya Resulallah! Cahiliye devrinin âdetine uyarak kız çocuklarımı öldürmüştüm.
Tam o sırada Cebrail aleyhisselam gelerek:
"Ya Resulallah! Allahu Teâlâ müslüman olanların önceki işledikleri bütün günahlarını affetti” buyurdu.
