Muridan

Amellerin En Faziletlisi, el-Hubb...

Nu’man b. Beşir (radıyallahü anh) anlatıyor: Rasûlullah aleyhissalâtü vesselam buyurdular ki: “Birbirlerini sevmede, birbirlerine merhamette, birbirlerine şefkatte mü’minlerin misali, bir bedenin misalidir. Ondan bir uzuv rahatsız olsa, diğer uzuvlar uykusuzluk ve hararette ona iştirak ederler.” (Buhari, Edeb 27; Müslim, Birr 66) Mikdam b. Madikerb (radıyallahü anh) anlatıyor: Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki: “Biriniz kardeşini (Allah için) seviyorsa ona sevdiğini söylesin.” (Ebû Davud, Edeb 122; Tirmizi, Zühd 54)

Nu’man b. Beşir (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselam buyurdular ki:

“Birbirlerini sevmede, birbirlerine merhamette, birbirlerine şefkatte mü’minlerin misali, bir bedenin misalidir. Ondan bir uzuv rahatsız olsa, diğer uzuvlar uykusuzluk ve hararette ona iştirak ederler.” (Buhari, Edeb 27; Müslim, Birr 66)

Mikdam b. Madikerb (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Biriniz kardeşini (Allah için) seviyorsa ona sevdiğini söylesin.” (Ebû Davud, Edeb 122; Tirmizi, Zühd 54)

Hz. Enes (radıyallahü anh) anlatıyor:

“Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm’ın yanında bir adam vardı. Derken oradan birisi geçti. Efendimizin yanındaki kişi:

“Ey Allah’ın Rasûlü! ben şu geçeni seviyorum.” dedi.

“Peki, kendisine haber verdin mi?” diye aleyhissalatü vesselam sordu.

“Hayır!” deyince,

“Ona haber ver!” dedi. Adam kalkıp, gidene yetişti ve:

“Seni Allah için seviyorum!” dedi. Adam da:

“Kendisi adına beni sevdiğin Zât da seni sevsin!” diye mukabelede bulundu.” (Ebû Davud, Edeb 122)

Yezid b. Nu’ame ed-Dabi (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Bir kimse, bir başkasıyla kardeşleştiği zaman, ilk iş ismini, babasının ismini ve kimlerden olduğunu sorsun. Çünkü böyle yapmak, sevginin artmasına daha uygundur.” (Tirmizi, Zühd 54)

Hz. Ebû Hüreyre (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm’ın şöyle söylediğini işittim:

“Dostunu severken ölçülü sev, günün birinde düşmanın olabilir. Düşmanına da buğzunu ölçülü yap, günün birinde dostun olabilir.” (Tirmizi, Birr 60)

Yine Ebû Hüreyre radıyallahü anh anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Aziz ve Celil olan Allah Teâlâ hazretleri Kıyamet günü şöyle diyecek:

‘Benim celalim adına birbirini sevenler nerede? Gölgemden başka hiçbir gölgenin bulunmadığı şu günde onları gölgemde gölgelendireyim!’ (Müslim, Birr 37; Muvatta, Şi’r 13)

Hz. Mu’az b. Cebel radıyallahü anh anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Allah Teâlâ hazretleri buyuruyor ki:

‘Benim celalim adına birbirlerini sevenler var ya! Onlar için nurdan öyle minberler vardır ki, peygamberler ve şehidler bile onlara gıbta ederler.” (Tirmizi, Zühd 53)

Ebû İdris el-Havlani, Mu’az b. Cebel radıyallahü anh’den naklediyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Allah Tebareke ve Teâlâ Hazretleri şöyle hükmetti:

‘Benim rızam için birbirlerini sevenlere, benim için bir araya gelenler, benim için birbirlerini ziyaret edenlere ve benim için birbirlerine harcayanlara sevgim vacip olmuştur.’ (Muvatta, Şi’r 16)

Hz. Ebû Zerr (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Amellerin en faziletlisi Allah için sevmek, Allah için buğzetmektir.” (Ebû Davud, Sünnet 3)

Hz. Ömer (radıyallahü anh) anlatıyor:

Rasûlullah aleyhissalâtü vesselâm buyurdular ki:

“Allah’ın kulları arasında bir grup var ki, onlar ne peygamberlerdir ne şehidlerdir. Üstelik Kıyamet günü Allah indindeki makamlarının yüceliği sebebiyle peygamberler de, şehidler de onlara gıbta ederler.”

Orada bulunanlar sordu:

“Ey Allah’ın Resulü! Onlar kim, bize haber ver!”

“Onlar aralarında ne kan bağı ne de birbirlerine bağışladıkları bir mal olmadığı halde, Allah’ın ruhu (Kur’an) adına birbirlerini sevenlerdir. Allah’a yemin ederim, onların yüzleri mutlaka nurdur. Onlar bir nur üzeredirler. Halk korkarken, onlar korkmazlar. İnsanlar üzülürken, onlar üzülmezler.”

Ve şu ayeti okudu:

“Haberiniz olsun Allah’ın dostları var ya! Onlara ne korku var ne de onlar üzülecekler” (Yunus 62) (Ebû Davud, Büyü 78)