1- Ramazan orucu, kamerî aya göre tutulur. Bu da, bazan 30, bazan da 29 gün çeker.
2- Her yıl, Ramazan hilali görülünce tutulmaya başlanıp, Şevval hilalinin görülmesiyle sona erer.
3- Hava bulutlu veya kapalı olur da hilali görmek mümkün olmazsa, oruçların sayısı 30’a doldurulur.(1)
4- Oruç, güneş batar batmaz, açılır.(2) Tanyeri ağarmaya başlamadan biraz evvele kadar da (3), sahur yemeğine devam edilebilir.(4)
Sahur vaktinin bitmesiyle sabah namazı vaktinin girmesi arasındaki müddet 50 âyet okuyacak kadar bir zaman(5) olup, bu da ortalama olarak 18-20 dakika tutar.
5- Kadınlar, hayız ve nifas hallerinde namaz kılamaz ve oruç tutamazlar. Ancak, orucu sonradan kaza eder, öderler.(6)
6- Sefer halinde, oruçlu oruçsuzu, oruçsuz da oruçluyu kınamaz.(7)
7- Hatırlanır hatırlanmaz geri durulup oruca devam edilmek şartıyla, unutarak birşey yemek ve içmekle oruç bozulmuş olmaz.(8)
8- Oruçlu iken, hiçbir mazeret ve zaruret olmaksızın bile bile oruç bozmak, gününe gün oruç tutmakla birlikte, ayrıca keffaret ve ceza olarak da bir köle azad etmeyi; buna gücü yetmezse, ara verme
den iki ay oruç tutmayı; buna da gücü yetmezse, 60 yoksulu akşamlı sabahlı doyurmayı gerektirir.(9)
Oruç açılırken, “Ey Allah’ım! Senin nzan için oruç tuttum. Senin verdiğin rızıkla da orucumu
açtım!” denilerek iftar duası yapılır.(10)
(2) Mâlik, Muvatta, d, 288, Ahmed b. Hanbel, Müsned, VI, 173, Buhârî, Sahih, II, 241, Müslim, Sahih, II, 771, Ebû Dâvud, Sünen, II, 305.
(3) Bakara: 187.
(4) Ahmed b. Hanbel, Müsned, VI, 173, Buhârî, Sahih, II, 231 .
(5) Ahmed b. Hanbel, Müsned, V, 185, Buhârî, Sahih, II, 231 -232, Nesâî, Sünen, IV, 143, Dârimî, Sünen, I, 338.
(6) Buhârî, Sahih, II, 239.
(7) Mâlik, Muvatta, I, 295, Buhârî, Sahih, II, 238, Müslim, Sahih, II, 787.
(8) Abdurrezzak.Musannef, IV, 173, Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 385, Buhârî, Sahih, II, 234, Müslim , Sahih, II, 809, Ebû Dâvud, Sünen, II, 315, Dârekutnî, Sünen, II, 178.
(9) Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 241, Buhârî, Sahih, II, 236, Müslim, Sahih, II, 781-782, Ebû Dâvud, Sünen, II, 31 3.
(10) Ebû Dâvud, Sünen, II, 306.
