Muridan

Duâ İbadetin Tâ Kendisidir

Nebî (s.a) şöyle buyurmuştur: “Duâ ibadetin tâ kendisidir. Rabbiniz (c.c): Bana dua ediniz, size icabet ve duanızı kabul edeyim.”¹ buyurdu.

Nûman b. Beşîr’den (r.a) rivayet edildiğine göre, Nebî (s.a) şöyle buyurmuştur: “Duâ ibadetin tâ kendisidir. Rabbiniz (c.c): Bana dua ediniz, size icabet ve duanızı kabul edeyim.”¹ buyurdu.

Sa‘d (b. Ebî Vakkâs)’ın oğlunun şöyle dediği rivayet edilmiştir: “Babam, benim “Ey Allah’ım! Senden cenneti, nimetlerini, güzelliğini, şunları ve şunları isterim. Cehennemden, cehennemin zincirlerinden, bukağılarından, şunlarından ve şunlarından... Sana sığınırım.” dediğimi duydu da şöyle dedi:

Yavrucuğum! Böyle yapma! Ben Rasûlullâh’ı (s.a): ‘Duada haddi aşan bir topluluk gelecek.’ derken işittim. Sakın sen onlardan olma! Şüphesiz sana cennet verilirse içindeki hayırlarla birlikte verilir. Cehennemden korunursan ondaki şerlerden de korunursun.”²

“Sizden biriniz namaz kıldığı zaman önce Rabbini tazim ve sena etsin, sonra Nebî’ye (s.a) salavat getirsin, bundan sonra da artık istediği şekilde dua etsin.”³

Hz. Âişe (r.anhâ) şöyle demiştir: “Rasûlullâh (s.a) cami (kapsamlı ve toplayıcı) olan duaları sever bunun dışındakileri terk ederdi.”⁴

Ebû Hüreyre’den (r.a) rivayet edildiğine göre, Rasûlullâh (s.a) şöyle buyurmuştur: “Sizden biri sakın ‘Allah’ım dilersen beni bağışla, Allah’ım dilersen bana merhamet et!’ demesin. İstediğini kararlı olarak istesin. Çünkü Allah için bir zorlayıcı yoktur.”⁵

Ebû Hüreyre’den (r.a) rivayet edildiğine göre RasûlulIah (s.a) şöyle buyurmuştur: “Sizden biriniz dua ettim fakat kabul olunmadı, diye acele etmedikçe duası kabul olunur.⁶

Abdullah İbn-i Abbâs’tan rivayet edildiğine göre, Rasûlullâh (s.a) şöyle buyurmuştur: “Duvarlara örtü asmayınız, kardeşinin mektubuna onun izni olmadan bakan, ancak ateşe bakmış olur. Allah’tan avuçlarınızın içi ile isteyiniz, dışları ile itemeyiniz. Duayı bitirince avuçlarınızı yüzlerinize sürünüz.”⁷

¹ Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvînî, Sünen-i ibn-i Mâce, thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî (Kahire: Dâru İhyâi’l-Kütübi’l-‘Arabiyyeti, 1373/1953), Duâ’, 1; Ebû Dâvûd, Vitir, 23