Ebû Leheb, Peygamber Efendimiz (s.a.s)'in öz amcası olmasına rağmen o ve eşi Ümmü Cemile, İslâm Peygamberine eziyet etmekten geri durmazlardı.
Ümmü Cemil, kendisi ve kocası hakkında Tebbet süresinin indiğini işitince, Peygamberimizin, Hz. Ebû Bekr ile birlikte Kabe’de oturduğu sırada çıkageldi. Elinde büyükçe bir taş vardı.
Hz. Ebû Bekr, onu görünce: “Ya Rasûlallâh! Bu Ümmü Cemil’dir. Eziyet edici bir kadındır. Sana doğru geliyor. Seni görmesinden korkuyorum. Keşke bu kadın sana bir zarar vermeden, eziyet etmeden kalkıp gitmiş olsaydın, bir köşeye çekilseydin” dedi.
Peygamberimiz: “O, beni göremez” buyurdu.
Gerçekten de Ümmü Cemil, Efendimizi göremedi. Yüce Allah, onun gözlerine perde çekti. Ancak Hz. Ebû Bekr’i görebildi. Ona: “Ey Ebû Bekr! Arkadaşın nerede?” diye sordu.
Hz. Ebû Bekr: “Ne yapacaksın O’nu? Sen benim yanımda hiç kimse göremiyor musun?” dedi.
Ümmü Cemil: “Benimle alay etme! Ben, senden başkasını göremiyorum. Bana, haber verildi ki; arkadaşın, beni hicvetmiş. O, şair ise vallahi ben de şair bir kadınım. Kocam da şairdir. Vallahi O’nu bulaydım, şu taşı kendisinin ağzına vuracaktım!” dedi.
Hz. Ebû Bekr: “Hayır, vallahi Sâhibim, şair değildir. O, şiir söylemez. Şu Beytullâh’ın Rabb’ine andolsun ki; O, seni hicvetmiş değildir” dedi.
Ümmü Cemil: “Muhakkak ki sen benim katımda doğru sözlüsündür. Kureyşîler iyi bilir ki ben, onların ulu kişilerinin kızıyımdır” diyerek dönüp gitti.
Hz. Ebû Bekr: “Yâ Rasûlallâh! O, seni görmedi mi?” diye sordu.
Peygamberimiz: “Beni göremedi. Allah, onun gözünü alıp, beni göremez hale getirdi” buyurdular.
