Şöyle anlatılır: İbn-i Hafîf'in (k.s) iki talebesi vardı. Bunlardan birinin ismi Ahmed-i Mih, diğerininki Ahmed-i Kih idi.
İbn-i Hafîf daha çok Ahmed-i Kih'i severdi. Sohbetine katılanlar bunu kıskanmışlardı. Bu durumu öğrenen İbn-i Hafîf, Ahmed-i Kih'in daha üstün olduğunu onlara göstermeyi murad etti.
Dergâhın kapısının önünde bir deve uyuyordu. İbn-i Hafîf:
"Ey Ahmed-i Mih! Şu deveyi dergâhın damına çıkar" deyince, Ahmed-i Mih;
"Hocam deve dama nasıl çıkarılır?" dedi. İbn-i Hafîf:
"O hâlde bırak kalsın." deyip, diğer talebesine:
"Ey Ahmed-i Kih! Şu deveyi dama çıkar." buyurdu. Bunun üzerine Ahmed-i Kih:
"Peki, Efendim!" diyerek hemen dışarı çıktı ve iki elini devenin altına sokarak kaldırmaya çalıştı, fakat kaldıramadı. İbn-i Hafîf;
"Ey Ahmed-i Kih, iş tamam olmuş ve hâlin öğrenilmiştir." deyip, sohbetinde bulunanlara dönerek;
"Ahmed-i Kih, Ahmed-i Mih'den daha iyi hareket etti, emre itâat etti ve itiraz etmedi. Bu iş yapılır veya yapılmaz diye mütâlaa yapmadı. Ahmed-i Mih ise, uzun uzadıya deliller getirmek istedi ve münakaşaya tutuştu. Zâhir hâlden bâtın hâl açıkça anlaşılır." buyurdu.
