“Ey Can! Ey bütün canların, can oluşuna sebep olan, ey canlara kanat verip, onları ötelere uçuran azîz varlık! Seninle beraber olunca ziyandan korkulur mu?
Seni Görmediğimiz Halde,
Nasıl Oluyor da Seni Bu Kadar Seviyoruz!
Ey bütün ziyanları kâra döndüren Sevgili…
Ey elimize çalışma anahtarı veren ve onunla bütün dünya kapılarını açtıran Dost!
Sen bizim aramızda, bizim gönlümüzde değilsen, o çalışma gücünü bize vermiyorsan, biz ne sebeple dünya işlerine kendimizi vermişiz, didinip duruyoruz?
Nişanı, izi olmayan, kadehsiz sunulan şarabı içmemiş olsaydık, bu nişanlar, belirtiler, bu duygular, bu sezişler nereden gelecekti?
Allah’ım, sen bizim vehmimizin, şüphelerimizin dışındasın, ama bu şüpheleri, bu vehimleri veren kimdir?
Sen dünyamızdan gizliysen, gözümüze görünmüyorsan, etrafımızda gördüğümüz güzellerin güzelliklerin, güzel eserlerin yaratıcısı olduğun için Sana karşı duyduğumuz hayranlık duygusunu kimin yüzünden hissediyoruz?
Görmediğimiz halde neden Seni seviyoruz?
Ey yok gibi görünen azîz varlık!
Biz birer gölge varlığız, biz yoğuz.
Var olan, eserleri ile kendini hissettiren ebedî ve sonsuz varlık SENSİN.”
